De eerste dagen deel 4

Na een nog ietwat onrustige nacht voor sommigen, toch vroeg uit de veren. De voeten voel ik nog maar dat mag de pret niet drukken. We zouden vandaag eigenlijk naar Mount Fuji, maar het is bewolkt en ze geven zelfs wat regen op aan het einde van de dag dus de bewolking zal niet weg trekken. We besluiten ons programma wat om te gooien. Over 2 weken eindigen we met een paar dagen Tokio, dan hopen we dat het dan mooi weer is en naar Mount Fuji kunnen. Nu gaan we "shoppen". Na ons gebruikelijke ontbijt bij de 7eleven (supermarkt) kopen we een dagkaart voor de metro. Nu had ik ergens gelezen dat je meerdere metrolijnen (bedrijven) hebt en dat een dagkaart ongeveer 900 yen kost. Wij stappen de dichtsbijzijnde metrohalte in en dalen meteen af. Voor mijn gevoel niet 1 verdieping maar meteen 2. Man man wat een lange trap. Vervolgens nog een trap naar beneden. Lange gang door en dan eindelijk een automaat en een gekrioel van mensen. We kopen een ticket. Ook hier gelukkig een knop met English op het apparaat. Het is even wat knoppen proberen maar dan hebben we het door. We krijgen 2x2 dagkaarten. We gaan door de poortjes en moeten weer een trap af. Mijn hemel, we zitten nu wel heel ver onder de grond. Er bevindt zich gewoon een heel leven onder de grond. En niet op 1 laag maar op 4 lagen. We besluiten eerst naar het Tokyo Government Building te gaan. Hier heb je een uitzichtpunt en kun je mooi over de stad kijken. We zoeken uit welke metro en niet veel later staan we in de metro. Ook hier gaat alles weer orderlijk. Je wacht allemaal aan 1 kant zodat de mensen aan de andere kant er uit kunnen. Overal hangen voorschriften. Geen harde muziek, niet hard praten want dan kunnen anderen last van je hebben, niet duwen etc.  Na 2 haltes moeten we er uit om over te stappen. Even zoeken waar we heen moeten, maar alles staat duidelijk op borden dus het kan niet missen. Maar de volgende lijn blijkt een stukje lopen. Iemand uit het "team" zei dat we vandaag niet zoveel hoefden te lopen. Nou....mooi mis want aangekomen bij de juiste lijn blijkt dat we met ons kaartje niet die metrolijn in mogen. Ow ja wacht.....er waren meerdere lijnen en onze dagkaart is dus niet geldig voor alle lijnen. Vandaar dat onze dagkaart zo goedkoop was. Ik vraag aan een mannetje of we ook een dagkaart kunnen kopen voor de andere lijn. Dat kan niet zegt hij. Ik vraag me af of hij me wel juist verstaan heeft. We lopen wat te hannesen voor zijn hok, vragen hem weer wat, met een onduidelijk antwoord als gevolg waardoor wij het nog niet snappen. Uiteindelijk komt hij uit zijn hok en krijgen we een kaartje inclusief uitleg van hem hoe het netwerk in elkaar zit. We kunnen wel bij ons eindpunt komen alleen is het iets meer om. Dat maakt niet uit en we bedanken hem. Maar we hadden toen nog niet door dat dat iers om ook betekende dat het ook meer ondergronds lopen zou worden. Wie had ook al weer gezegd dat we minder zouden lopen vandaag? Haha
Maar doordat we toch veel ondergronds waren meteen alles goed kunnen bestuderen. Er zijn geen zwervers hier onder de grond (boven trouwens ook nog niet gezien) op de roltrap sta je allemaal netjes achter elkaar zodat degene die willen lopen op de roltrap de ruimte hebben. En hoewel alles ook hier orderlijk is, is hebben ze niet 1 kant waar je moet lopen. De ene keer moet je rechts lopen en de andere keer weer links. Geen pijl op te trekken. Gelukkig staat het allemaal wel duidelijk aangegeven met pijlen of tekst. Keep right here of keep left here. Maar verwarrend is het wel . Uiteindelijk staan we weer bovengronds en we zien meteen het gebouw waar we naar toe moeten. We lopen die kant op tot een t splitsing. Als we bij de t splitsing naar beneden kijken zien we een weg en daaronder weer mensen lopen. Huh....het lijkt wel een mindfuck. Alweer verschillende lagen. Maar staan we dan nu op de begane grond of rijden de auto's beneden ons op de begane grond of is de laag daaronder de begane grond. Ik weet het niet meer. We dalen af naar beneden en lopen verder richting toren. Daar aangekomen moeten we in de rij. We moeten langs de security check. Een wassen neus. Er wordt even in mijn rugzak gekeken maar het is 1 groot zwart gat als je er in kijkt, je kunt echt al die messen en al die drugs niet zien zitten😊. Maar toch mogen we door en we stappen de lift in. Naast me zie ik nr 45 branden. 45? Gaan we zo hoog. De lift zoemt omhoog en binnen een paar tellen staan we, jawel, op verdieping 45. Het is 1 grote verdieping met aan alle kanten ramen. Zo heb je goed uitzicht over de hele stad. We beginnen links van de lift. Maar zodra ik voor een raam sta begint het me te duizelen. Ik word licht in mijn hoofd en heb het idee dat het gebouw wat heen en weer gaat. Job vraagt of het gaat dus ik vertel wat ik voel. Hij zegt dat het gebouw ook echt een bertje heen en weer gaat. Ik besluit maar even uit de buurt van deze grapjas te blijven. Ik maak snel een rondje langs de ramen, schiet wat foto's en ga dan in het middengedeelte maar even rustig op een bankje wachten totdat iedereen uitgekeken is. Ik ben blij dat ik even later weer beneden sta, met nu iets meer last van mijn oren. Het dalen met de lift ging blijkbaar sneller. Als we beneden zijn moeten we eerst een route bedenken. De metro die onder het gebouw stopt kunnen we niet nemen. Terwijl Lotte en Job hier druk mee zijn kijken Ries en ik wat rond op deze etage. Er is een mini tentoonstelling over de olympische spelen en je kunt op de foto met de mascottes. En als ik de tentoonstelling uit loop zie ik ze.....de downies en de gehandicapten. Nog niet gezien, maar ze zijn hier dus ook en worden niet verstopt. Ik kan hier dus gaan wonen en werken. (Later die dag zouden we nog een groep tegen komen). We lopen met de meute zakenmensen weer naar de metro. Na heel wat meters onder de grond te hebben gelopen komen we aan bij onze volgende bestemming. De wijk Harajuku. Volgens de boeken en internet een leuk wijkje om te shoppen met leuke vintage winkeltjes. Inderdaad een leuk wijkje. Maar weer erg duur. We besluiten eerst maar even wat te eten te halen. Het is immers al over 12 uur. Alleen....waar gaan we dat eten? Officieel mag je op straat niet eten. Maar even naar het hostel gaan kan ook niet. En om nu ook onze lunch in een restaurant te nuttigen is een beetje overdreven. Zo zitten we te dubben wat we gaan doen. Uiteindelijk zien we een japanse ook iets eten voor de supermarkt en gaan ook wij naar binnen om buiten ons rijsthapje op te eten. Na de lunch kijken we wat rond. We besluiten om maar weer af te dalen naar de metro en naar Shibuya te gaan. Ook een wijk om te winkelen maar dan, volgens de boeken, echt goedkoper. Maar ja...goedkoper dan?....
Na weer heel wat meters te hebben afgelegd ondergronds komen we weer bovengronds en de lichten flikkeren ons meteen tegemoed. Het krioelt er van de mensen. En omdat we al aardig moe zijn in de voeten besluiten we eerst maar eens voor koffie en thee te gaan. Ik zie een zaakje van Lindt, het bekende chocolademerk. Boven zie ik dat er zitjes zijn. We lopen het zaakje binnen en krijgen bij binnenkomst de kaart in onze handen gedrukt zodat we kunnen bestellen. Mijn hemel!!  Wat een prijzen!! 6 euro voor een koffie en hetzelfde voor thee. We leggen de kaart weer terug en lopen maar iets verder. We besluiten dan maar koffie te gaan drinken bij de starbucks. Bij ons één van de duurdere zaken. In vergelijking met de andere koffiezaken hier, één van de goedkoopsten. Het is er megadruk en geen zitplaats te krijgen. Tjonge jonge.....en ik voel mijn voeten zo. Uiteindelijk hebben we 4 krukken bij elkaar gescharreld. En zitten we even uit te puffen. Daarna gaan we weer verder. Op naar Don Quijote. Een mega warenhuis dat 24/7 open is. Ze schijnen er van alles te hebben. Na wat rond lopen vinden we de winkel. We lopen naar binnen en worden meteen overprikkeld. Overal komen muziekjes vandaan. Wel een stuk of 10 en allemaal door elkaar. Je komt ogen te kort, overal flikkert er wat en het staat bomvol. De paden zijn smal. We verkennen eerst de benedenverdieping en gaan dan naar boven. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het er. Verdieping na verdieping struinen we af maar ik merk dat we steeds sneller over de afdelingen gaan. Het zijn echt te veel prikkels. Ik ben blij als we weer buiten staan. Job wil graag nog naar een winkel waar ze genderneutrale kleding hebben. Maar helaas niet kunnen vinden. We zijn allemaal zo moe dat we terug naar het hostel willen. We weten ook dat we nog een aardig stuk te wandelen hebben onder de grond. Dus gaan we richting metro. Ondertussen besluiten we om in het tentje te gaan eten waar we de eerste avond ook gegeten hebben. Lekker dichtbij het hostel. We bestellen weer bij de machine en we zitten weer heerlijk te eten. Daarna terug naar het hostel voor een kop thee en dan het bed in.