Ries en ik willen graag nog naar de tempel die vlakbij onze homestay is. De Chion-in-Temple. We gingen net na 8 uur op pad. Het was gelukkig niet meer zo hard aan het regenen zoals vanmorgen vroeg. Het was nog vrij rustig op straat en bij de tempel ook. Ze waren nog druk bezig met schoonmaken en de verschillende tempels te openen. We konden dus rustig rondkijken en foto's nemen. Ik vind de tempels in Japan veel op elkaar lijken. Ik vind ze ook niet zo bijzonder. Het grootste gedeelte is van hout en qua beelden zijn ze ook niet zo uitgebreid. Ik vind de tempels in Thailand en MaleisiĆ« veel mooier en kleurrijker. Er was wel een vijvertje met prachtige lotusbloemen. Nadat we uitgekeken waren wilden we via de hoofdingang naar buiten (we waren via de zij-ingang binnen gekomen). Ik dacht dat ik de goede weg had maar het leek net of het pad dood liep. Althans...dat je daar de afgrond zou instorten. Pas toen ik op een meter afstand was van de rand bleek het toch een trap te zijn. Toen ik naar beneden keek begon het me te duizelen. Ik deed maar snel een paar stappen naar achteren. Deze trap ging ik echt niet af. Gelukkig had ik een klein stukje terug ook een trap gezien anders had ik op mijn billen naar beneden gemoeten of weer terug moeten lopen naar de zij-ingang. We liepen weer terug naar de homestay en ondertussen werd het droog. Nog even koffie/thee gedronken en toen op weg naar het station. Met bus 100. Op het station was het even zoeken welk perron we moesten hebben. Zelfs met google kwamen we er niet uit. Uiteindelijk maar gevraagd. Op het perron was het weer onduidelijk. Welke wagon moesten we hebben? Uiteindelijk ook maar gevraagd. Tjonge jonge, we lijken wel een stel stommerds vandaag. De treinrit ging snel en na iets meer dan een half uur stonden we op Osaka station. Weer een immens stations met veel, heel veel winkels. Wat gaan we doen? We moeten nog meer dan 3 uur wachten. We hoeven nog niet naar onze homestay. Er is geen receptie en dus kunnen we niet onze bagage achter laten. We besluiten maar om wat te gaan drinken bij de starbucks. Maar ja...we kunnen daar moeilijk 3 uur blijven zitten met ons hele hebben en houwen. We nemen koffie en thee en als Lotte en ik het op hebben gaan we een rondje lopen over de etage. Lotte koopt een leuke kaart en gaat afrekenen. Ondertussen loop ik naar het raam en kijk naar beneden. Ik kijk zo op een soort plein waar allemaal mensen zitten. Het lijkt speciaal daarvoor gemaakt te zijn. We lopen terug naar Ries en Job en we gaan naar beneden. Van verdieping 10 naar verdieping 5. Even later installeren we ons op een soort bankje. Lotte is moe en heeft niet zoveel zin om een rondje te lopen. Ries en Job gaan op pad. Ik kijk een tijdje naar 3 spelende jongetjes en doe een spelletje op mijn telefoon. Maar ik dreig iedere keer in te kakken, mijn after lunch dip. Dat kan natuurlijk niet. Het zou wel heel stom zijn om daar in slaap te vallen. Uiteindelijk is het 4 uur en gaan we richting de homestay. We moeten met de JR loop. Weer een soort treintje. We vinden al snel het goede perron. En meteen komt er een treintje aan. Ries zegt dat we er in moeten. Ik heb mijn twijfels. Er hangen borden en die hangen er niet voor niets. Maar Ries is overtuigd van zichzelf. Ik vraag voor de zoveelste keer of hij het echt wel zeker weet. Er blijven namelijk niet voor niets ook mensen op het perron staan. Maar Ries is overtuigd van zichzelf. (Verschil tussen denkers en doeners kwam even goed naar vorenš). Het treintje rijdt weg en dan blijkt dat we toch in de verkeerde staan. Ik zei het nog maar niemand luistert naar mij (zou toch wel eens handig zijn want ik zeg echt wel goede dingen). Het eerst volgende station stappen we uit en wachten op de goede trein. Na tig haltes stappen we uit. We lopen het station uit en het is meteen een "shock". We zien een rijtje zwervers met al hun bezittingen zitten. Oke, die waren we nog niet tegen gekomen. Waar zijn we beland. We lopen in de richting van onze homestay en we zien nog meet louche figuren lopen en zitten. Mijn hemel....in wat voor wijk zijn we terecht gekomen dankzij de lonely planet? We verwachten dat het na ieder bochtje beter wordt, maar helaas. Bij onze homestay aangekomen staan er een vrouw en haar dochter. Ze kunnen de homestay niet in. Na het boeken hebben we instructies gekregen hoe we aan onze sleutel kunnen komen. Een soort opdracht uit "wie is de mol". We hebben een toegangscode voor de buitendeur gekregen en een code van een cijferslot dat op een soort kastje zit waar onze sleutel in zit. De dochter was vergeten om daar screenshots van te maken en hier had ze nog geen wifi. Ries opent de deur met de code en de mevrouw en dochter kunnen in ieder geval de hal in. Wij gaan op zoek naar ons nummer. Op de eerste verdieping. Aan de deur hangt een soort van groot slot. Ries zet de cijfers goed maar krijgt hem met geen mogelijkheid los. Lotte gaat er naar kijken en het slot gaat niet los maar er gaat een klepje open. We hebben de sleutel!! Maar op welk slot moet die? We hebben 3 kansen. Maar welke Lotte ook probeert, het lukt haar niet. Ik neem de sleutel over. Bekijk de sleutel en de sloten. 1 slot valt meteen af. Ik probeer eerst de onderste. Geen succes. Dan de bovenste. De sleutel gaat er meteen in en dan eindelijk zijn we binnen. Ik blijf nog even buiten omdat ik de mevrouw en haar dochter wil helpen. We kijken of we een wifiwachtwoord kunnen vinden en Lotte en ik lopen met de map naar beneden. De dochter probeert terwijl moeder tegen mij loopt te klagen over haar dochter. Ik snap de frustratie van moeder maar de dochter is nog jong en van deze ervaring heeft ze weer geleerd. Moeder is het wel met me eens maar ze blijft gefrustreerd. Helaas werkt de wifi niet. Ik zeg dat het misschien alleen bij ons op de kamer werkt en dus moet het meisje even mee naar boven. Gelukkig werkt het hier wel en al snel heeft ze de mail met de codes en maakt ze screenshots. Wij gaan ons stulpje bekijken. Het ziet er netjes uit. Keukentje, wasmachine, alles zit er weer in. Terwijl Lotte en Job uitgeput op bed ploffen gaan Ries en ik boodschappen doen. Onderweg komen we nog meer "aparte" figuren tegen. Ik had wel verwacht dat het hier toch wel anders zou zijn. Er zijn veel meer vormen van vertier. En het lijkt wel hoe zuidelijker we komen hoe losser de bevolking. Maar we gaan het de komende dagen beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten