Vanmorgen maar een beetje rustig opgestart. Het was gisteren erg laat namelijk. Rond 10 uur verlaten we de home stay. Buiten krijgen we meteen een klap. Het is kneiterheet en de zon brandt enorm. Lotte en Job lopen terug naar de kamer. Ze zijn zich vergeten in te smeren en hebben geen hoofddeksel bij zich. Even later komen ze weer buiten en we gaan als eerste naar het koffiezaakje van de kleinzoon van gisteravond, Riku heet hij. We slenteren door de straatjes naar boven. Het is een leuk wijkje met kleine houten huisjes. Er zijn veel winkeltjes die ook allemaal even leuk zijn. Na, voor ons gevoel, 3 kwartier te hebben gelopen komen we bij het koffietentje aan. Ik lees op de deur dat als je daar iets te drinken neemt dat je ook verplicht bent om iets te eten te bestellen (per persoon!). Poeh....toe maar. Wat een verplichting. Maar goed, we hebben Riku beloofd te komen. We stappen de zaak in. Ik kijk eens rond. Zie Riku niet maar zie wel dat het goedkoopste eten dat je kunt bestellen 1100 yen is (ruim 9 euro). Dan komt er nog koffie of thee bij van 600 yen. Dus zeg, per persoon rond de 18 euro (!). Nou.....Riko is een leuke jongen maar dat gaan we natuurlijk niet doen. En buiten dat, we zien hem ook niet. We besluiten weer naar buiten te gaan, op zoek naar een ander koffietentje. Het wordt....de starbucks. Maar wel een heel originele starbucks. Deze zit in zo'n houten huisje en je ziet alleen aan 1 logo dat het de starbucks is. We gaan naar binnen, bestellen wat en lopen de trap op naar het zit gedeelte. Ook dit weer origineel. We moeten op de grond zitten zoals in een traditioneel Japans huis. Er is gelukkig weer airco en we blijven net zo lang zitten totdat we weer een beetje droog zijn. Daarna gaan we verder richting de Nishiki Market. Oma heeft gisteren aangewezen waar we er in moeten. We lopen de straat in die gisteren afgesloten was vanwege het festival. Raar om te zien dat er nu auto's rijden. Een stuk verderop is de grote doorgaande weg toch afgesloten en een stuk verderop zien we middenop de weg zo'n grote wagen staan. Gisteren vertelde oma dat de wagens vandaag door de straten getrokken zouden worden. Dat zou van 9.30 tot 11.00 uur zijn. Het was nu 11.30 dus we dachten dat we te laat waren, maar blijkbaar niet. Hoe leuk om dit toch nog te zien. We blijven kijken totdat de kar weg is en lopen dan verder naar de market. Na weer heel wat meters te hebben gelopen zien we de ingang van de market. Job gaat meteen shoppen en vindt ook nog wat hij zocht. We slenteren richting de foodmarket. We hebben ondertussen weer aardig wat gelopen en lusten dus wel wat. Helaas hier ook veel vis. Vooral inktvis op een stokje. Er zit niet echt iets bij van onze gading en we besluiten op zoek te gaan naar een supermarkt. Die is snel gevonden en we willen het net buiten de supermarkt opeten. Maar helaas....daar hangt een bord dat het niet mag. Wat nu. Terug lopen naar de homestay is geen optie, dat is te ver. We moeten ook allemaal wat drinken. We zweten zo enorm. We besluiten dan maar gewoon in het zijstraatje te gaan staan eten. Lotte gaat op een randje zitten en Ries en Job besluiten even later om dit ook maar te gaan doen. Dit is niet gebruikelijk hier. Lotte geeft aan dat ze graag terug wil naar de homestay omdat ze het echt niet trekt die hitte. Ik stel voor om allemaal terug te lopen, dan bij de supermarkt vlakbij de homestay meteen avondeten te halen. Dan rugzak daar te laten en dan naar het paleis te gaan. Job besluit uiteindelijk om ook niet mee te gaan naar het paleis en zo gaan Ries en ik samen op pad. Beiden alleen het hoognodige mee. Dat is wel fijn in de hitte. Het is namelijk nog steeds bloedheet. We zigzaggen door de stad en komen na meer dan 3 km aan bij het paleispark. Maar dan ben je er nog niet. Het park is enorm groot en natuurlijk staan we aan de verkeerde kant van de ingang. We moeten bijna om dat hele paleis heen lopen. En het jammere is, je ziet alleen muur. We stiefelen door. Als we een hoekje omgaan klinkt er opeens een sirene en er wordt wat omgeroepen. Eerst in het Japans, later in het Engels. We horen dat er iemand te dicht bij de muur liep. Op dat moment beseft Ries dat hij dat was. Tja.....wat zal ik eens hierover zeggen....
Uiteindelijk komen we bij een ingang. De laatste rondleiding begint bijna en er zijn nog 10 plaatsen. Een mevrouw komt even uitleg geven. Ze zegt dat de laatste rondleiding zo gaat beginnen maar dat die alleen in het Japans is. Morgen zijn er weer engelstalige rondleidingen. We kunnen wel naar het andere paleis (in dezelfde "tuin") en daar kunnen we wel zo naar binnen. Ze wijst ons middels de kaart, de weg. Mijn hemel....uiteraard weer helemaal aan de andere kant. En hup, daar gaan we weer in een sukkeldrafje. Het water in mijn dopper is ondertussen heel warm geworden en het niveau gedaald tot nog maar een paar slokken. We lopen rond bij dat paleis. Ik ben er al vrij snel klaar mee. We zien alleen de gebouwen van de buitenkant. We kunnen er niet eentje van binnen bekijken. We maken het rondje af en gaan zo snel mogelijk op zoek naar een supermarkt. Ook die ligt op een aardige afstand en het lopen gaat steeds langzamer. Ik krijg ook weer last van mijn heup (kan Bart niet even worden ingevlogen?). Zodra we de brug over zijn en weer in het drukkere gedeelte van de stad komen zien we meteen een supermarkt. We zijn heel blij. Kopen lekker wat te drinken en delen een cakeje. Dat hebben we wel verdiend na al die km's. Met energie weer in ons lijf zigzaggen we weer terug naar de homestay. Helemaal verrot komen we aan. We gaan verder vanavond niets meer doen. Lotte en Job hebben een relaxte middag gehad. Wij gaan voor de relaxte avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten