Tokio-Nikko

Vandaag onze eerste reisdag in Japan. We gaan met de trein van Tokio naar Nikko. Nikko is een voorstad van Tokio maar ligt toch op meer dan 2 uur reizen met de trein. In vergelijking met Nederland zou Maastricht een voorstad van Amsterdam zijn 🤣. Maar voordat we vertrekken uit ons hostel willen Ries en ik nog gaan hardlopen. Hoe gaaf is dat, hardlopen door Tokio. De wekker gaat om 7 uur en Ries staat meteen naast zijn bed. Hoe anders dan thuis. Maar ook bij mij anders. Normaal ben ik thuis al lang op maar heb nu moeite om uit bed te komen. De jetlag speelt mij parten maar ook het matrasje. Ik vermoed maximaal 5 cm dik. Dat ligt meteen op een lattenbodem. Mijn rug en heup protesteren, maar het is niet anders. Ik klim toch maar uit bed. Trek mijn hardloopkleding aan en eet even een banaan. Onze dagkaart van de metro is nog geldig dus daar maken we gebruik van. We gaan een rondje om het paleis lopen. Een track van ongeveer 5,5 km. Om de 100 meter ligt er een steen met de afstand. We zijn benieuwd of het klopt. We besluiten 5x800 meter te lopen met iedere keer 200 meter wandelpauze. We starten bij niet helemaal bij het begin, maar we gaan uit van ons horloge. Het miezert maar qua temperatuur is het heerlijk. Het eerste stuk is wat bergop en daarna een stuk valsplat. We lopen heerlijk ondanks dat we toch zeiknat worden van de miezer. Het rondje is volgens ons precies 5 km. We twijfelen nog even om joggend terug te gaan naar het hostel, maar we vermoeden dat we niet op iedere stoep kunnen joggen dus besluiten we om toch met de metro terug te gaan. Dag was een fout besluit. Het is knetterdruk in de metro en wij staan daar in ons bezwete en doorweekte shirt tussen alle zakenmensen gepropt. Echt genant! Maar niets meer aan te veranderen. In het hostel nemen we een lekkere douche en gaan ontbijten bij de 7eleven. Daarna gaan we onze tassen pakken. Maar man man.....hoe heb ik toch al die zooi mee gekregen. Het past niet meer. Ik word er chagrijnig van. Smijt alles maar weer op bed en haal hierbij mijn duim open. Eigen schuld. Na weer wat passen en meten zit dan eindelijk alles in mijn rugzakken en kunnen we op weg naar het station. Eerst weer 2 haltes met de metro. Dan nog een stukje lopen. Nou ja stukje. Zeker wel 2 km. En dat met al die bepakking. Op het station lopen Ries en ik eerst langs het kantoortje van de JRpas. Ik had begrepen dat we nog een stempel op onze treinkaarten moeten krijgen. Lotte en Job blijven bij de tassen terwijl wij het stationsgebouw weer doorkruisen en meteen op zoek gaan naar wat te eten voor onderweg. Gelukkig zijn we ruim op tijd want ook nu lopen we weer heel wat meters. De stempel krijgen we als we door de toegangspoortjes gaan. Dus met voedsel weer terug naar Lotte en Job. Meteen maar richting perron. Dan kunnen we misschien even zitten. We krijgen onze stempel en volgen de borden met shinkansen. Totdat er opeens geen borden meer zijn en we ook geen bord meer zien met perron 23. Tjonge jonge wat een gedoe toch en dat met die zware tassen. Ries maar even gevraagd aan een mannetje. Op het perron aangekomen zien we dat er geen bankjes zijn. Pfff. We lopen een stukje naar achteren omdat we weten dat treinstel 1 t/m 5 niet gereserveerde plekken zijn. Wij gaan bij 2 staan en zetten onze tassen tegen een drinkautomaat aan. We observeren de boel eens en Ries zegt dat we in de rij moeten gaan staan. Op de vloer van het perron zijn gekleurde lijnen. First departure en second departure. Er staan al mensen binnen deze lijnen. Wij besluiten om er ook maar te gaan staan. In de rij van second want er komt eerst een andere trein. Het is leuk om te zien hoe ook dit weer heel orderlijk verloopt. Trein komt aan. Iedereen stapt uit. Schoonmaakploeg gaat er in en de deuren gaan dicht. We zien dat de stoelen gaan draaien in de richting waarop de trein gaat. Zo hoeft niemand achteruit te rijden. Als de deuren weer open gaan mag je naar binnen. Niemand heeft haast en niemand dringt. De mensen die in de second rij staan schuiven op naar first en dan begint het riedeltje weer. In de trein is het schoon en de zitplaatsen zijn heel ruim. We zijn heel blij dat je in de trein wel mag eten want ondertussen hebben we aardig wat honger gekregen. Zodra de trein gaat rijden ruik je allemaal etensluchten. De trein gaat snel maar dat merk je niet. Na 50 minuten moeten we overstappen. Nu op een boemeltje. Het treintje zit tussen een trein en tram in. Alles gaat schokkerig en mijn rug gaat er niet op vooruit. We komen aan op Nikko station. Volgens Ries moeten we rechtdoor het station uitlopen en dan zijn we in het hostel. Lekker dichtbij dus. Maar hoe we ook zoeken, we vinden het hostel niet. Lotte besluit maar eens op google te kijken. Wat blijkt.....200 meter verderop blijkt ook nog een stationnetje te zijn en vanuit daar gezien ligt het hostel dichtbij. Dus wij lopen en die kant op en hebben het hostel al snel gevonden. We checken in en kunnen meteen in de kamer. Dat is fijn! De meneer gaat ons voor. We lopen het hostel binnen en moeten onze schoenen uit. Er staan allemaal slofjes klaar. De meest sexy slofjes ooit. Bij gebrek aan sokken trek ik ze maar aan. In de hoop dat al mijn voorgangers sokken aan gehad hebben. Brrr...
De kamer is groot. Voor wel 7 personen maar hij is helemaal voor ons vieren. Er staan 2 stapelbedden van de zweedse meubelgigant en er liggen 3 bedjes op een soort verhoging. Lotte en Job willen de bedden op de verhoging. Ries en ik nemen beiden een onderste bed van een stapelbed. We komen even bij en gaan dan op zoek naar een supermarkt. We lopen het hostel uit en kijken links. We zien meteen iets dat op een grote supermarkt lijkt. We lopen die kant maar op en hopen dat het ook echt een supermarkt is. En ja....we hebben geluk. We lopen naar binnen en bevriezen meteen. Het is stervenskoud binnen. We kopen wat bananen en appels. Nog aardig aan de prijs maar goedkoper dan in Tokio. We slaan ook meteen ontbijt in en wat koekjes. Ook voor allemaal een magnetronmaaltijd. Met tassen vol gaan we weer naar het hostel. Job gaat nog even op zoek naar een paraplu. Hij had er vanmorgen één gekocht maar had hem alweer laten liggen in de trein. Helaas had Job pech. Eerst te weinig geld mee want ook paraplu's kosten hier veel geld, en toen hij weer terug kwam bij de winkel was deze gesloten. Nou dan maar eten en relaxen. Er staan heerlijke banken hier in het hostel en daar komen we de hele avond niet meer vanaf. Ja....om naar bed te gaan.