Hiroshima-Tokyo en wetenswaardigheden

Gisteren hadden we onze laatste reisdag in Japan met de JR-pas. De pas was precies 14 dagen geldig en daarom wilden we weer terug zijn in Tokyo. Het openbaar vervoer is hier namelijk vreselijk duur en ik denk dat een los kaartje van Hiroshima naar Tokyo misschien even duur zou zijn dan dat we voor de pas hebben betaald. De treinen, we hebben een overstap op Shin-Kobe, gaan razendsnel. Voor we het weten staan we op Tokyo station. Daar gaan we eerst kijken voor een bus naar de mount fuji. We kwamen er vandaag langs met de trein maar hoewel het in het dal heel zonnig was, lag de rest in de bewolking. Bij navraag blijkt dat we 160 euro moeten betalen voor de bus. Poeh....veel geld voor.....ja voor wat? We weten niet eens of we hem kunnen zien want vandaag was het ook bewolkt. Ik kan me nog herinneren dat we ook ooit de zonsopgang op de Bromo (Indonesië) zouden bekijken. Middenin de nacht bed uit. Eén van de gevaarlijkste wegen berijden en vervolgens geen zonsopgang zien omdat het mistig was. We overleggen even en besluiten het niet te doen. Voor dit geld kunnen we veel leuke andere dingen doen. Ondertussen hadden we al gevraagd hoe we bij ons hostel kunnen komen. De mevrouw zegt lopend. Het is ongeveer een kwartier lopen. We kunnen ook een taxi nemen, zegt ze. Nou....we zijn net al geschrokken van de prijs van de bus, dus laten we dat maar niet gokken. We gaan lopen. Voor Lotte en Job voelt het goed om weer terug te zijn. Relaxte stad. Minder heet. Scheelt ongeveer 3 graden met het zuiden en.....minder vochtig. We lopen naar ons hostel en checken in. Niet alle paspoorten zijn nodig. We zitten nog in het systeem. Ja, echt een papieren systeem. Dat had ik niet verwacht hier. We hebben dit keer een kamer op de vierde verdieping. Een zes persoons kamer, er liggen al 2 andere dames. Dat is jammer maar het is niet anders. We rusten even uit en ik neem een douche. Ik voel me een beetje wappie. Heb de hele tijd het gevoel dat ik heen en weer ga. Waarschijnlijk komt het door de trein of de vermoeidheid of een combi daarvan. We gaan eten bij het zaakje waar we de allereerste avond in Tokyo gegeten hebben. Het eten smaakt weer heerlijk. Daarna terug naar het hostel en nog even lekker een kopje thee drinken. Daarna snel slapen.

Japan is echt een land voor mensen die niet willen afdingen. Dat is hier namelijk niet gebruikelijk en ik vind het prima. Ik haat afdingen. Hoewel je het bijna wel zou doen met deze prijzen 😂😂.

Ook fooien geven is niet gebruikelijk. Ook weer erg fijn. Zo hoef je niet na te denken hoeveel fooi je moet geven. Je eten betaal je namelijk vaak bij een machine. Zo ook laatst bij die deense bakker waar Job een brood haalde. De verkoopster raakt zowel het brood niet aan, als het geld niet aan. Het brood pakt ze met een tang en doet het in de zak. Het geld moet je zelf in de machine doen en wisselgeld komt er automatisch uit. Wel zo hygiënisch. Bij onze bakker pakken ze het brood met de handen en rekenen ze daarna af en hebben dus ook geld in hun handen. Vegen niets af maar gaan gewoon verder naar de volgende klant.

Wij hebben het idee dat de Japanners zich overal voor indekken. In de bus, voordat de chauffeur gaat rijden checkt hij hardop zijn spiegels en wijst ze één voor één aan. Bij de trein overtuigen ze zich er eerst van dat er niemand meer komt aanrennen of bij de deur staat. Dan blazen ze op hun fluitje, wijzen de trein langs, doen de deuren dicht, drukken dan op het knopje voor de machinist en gaan dan pas zelf binnen staan. Overal zie je duidelijke procedures terug komen. Ga je koffie bestellen dan vragen ze standaard:"u heeft 4 drankjes besteld?". Helpt de mevrouw van de tickets je bij een ticketmachine, dan moet je zelf op confirm drukken. Echt overal dekken ze zich voor in. Interessant om te zien. Zien we twee mannetjes die waarschijnlijk iets van parkeerwachters oid zijn, zien dat een auto geparkeerd staat op het zebrapad, dan gaan ze heel grondig te werk. De afstand van de achterbanden tot de zebra wordt opgemeten met een rolmaat. Van alle kanten worden foto's genomen. Zelfs in het busje. Waarschijnlijk om te bewijzen dat er niemand in zat.

Bij alle bouwwerkzaamheden staan mannetjes om je er goed langs te lijden. De bouwwerkzaamheden zijn meestal helemaal afgeschermd maar toch staan ze er. De mannetjes zijn meestal oud en ik vermoed dat het, of oude bouwvakkers zijn die geen zwaar werk meer kunnen doen, of gepensioneerden die iets willen bijklussen. Het pensioen is hier heel erg laag en de gevangenissen zitten hier vol met ouderen. In de gevangenis gaan ze de eenzaamheid tegen en ze hebben kost en inwoning. Hoe sneu als je zo je oude dag moet eindigen.

Ik heb het al vaker over de wc's gehad hier. Maar er is nog iets aan die wc's die ik bijzonder vind. Je kunt je kind mee nemen naar de wc. In heel veel wc's heb je een soort hangende kinderstoel waar je je kind in kan zetten terwijl jij op de pot zit. Uiteraard ook weer alles ingedekt met plaatjes hoe je je kind er niet in mag zetten.

Als je hier in een winkel kleding gaat passen dan moet je je schoenen voor het hokje al uit doen. Wel zo fijn. Zo sta je nooit met je blote voeten of sokken in de troep van een ander. Ook krijg je, als je bovenkleding past, een soort van netje mee. Dit om te voorkomen dat je make up afgeeft aan de kleding. Ook weer iets waar goed over nagedacht is. Wij kunnen er een hoop van leren.