Ik spring uit bed en doe mijn hardloopkleding aan. Ries en ik gaan hardopen in het parkje van het kasteel. Onderweg dubben we wat we gaan lopen. Gaan we op tijd lopen of op afstand. In het park aangekomen besluiten we om op afstand te lopen. We kunnen namelijk mooie rondes lopen zien we. Het lijkt net een atletiekbaan. 1 ronde is net iets meer dan 500 meter, dus net iets meer dan 100 meter langer dan een atletiekbaan. Perfect voor de training. Zo lopen we onze rondjes. We merken wel dat het enorm vochtig is. Wel 89 %. We lopen in totaal 5 km en gaan dan terug naar het hostel. Job en Lotte hebben al gedoucht en ontbeten en zij gaan lunch regelen. Wij gaan douchen en ontbijten. Daarna pakken we onze spullen en vertrekken richting station. We komen er een uur te vroeg aan en we besluiten naar de starbucks te gaan voor koffie en thee. Ik bestel een hot tea. Oke zegt het meisje en vraagt welke smaak en laat daarbjj de kaart zien. Ik werp een blik maar alles staat in het Japans. Ik trek mijn wenkbrauwen op en moet lachen. Ze heeft het zelf ook door dat dit niet gaat werken en ze bedenkt om de verschillende smaakjes thee te pakken. Goede oplossing. Kon ik maar Japans lezen, dan zou het soms wat makkelijker zijn hier. Bij de bushalte stond ook al alles in het Japans. We genieten van ons drinken en gaan dan richting de trein. De trein staat er al en we nemen plaats op de gereserveerde plekken. We zitten vandaag in een thunderbird. Aan de naam te zien beloofd dat wat. Maar helaas, qua snelheid lijkt het wel een gewone Nederlandse trein. We stoppen ook regelmatig. Niets bijzonders dus. We genieten van het uitzicht en we dommelen wat. Na ruim 2 uur staan we in Kyoto. Nu op zoek naar de bus die ons in de buurt van ons hostel kan brengen. Ries vraagt even bij een ticketpoint en ondertussen bestudeer ik hier het brood. Alle broden zijn hier even groot maar je kunt kiezen uit 4, 5, 6 of 8 sneden. Bij 8 zijn de sneden dus dun (nog wel 2x een snee brood uit nederland) en bij 4 dus heel dik.
Ries weet al snel welke bus we moeten hebben en we gaan in line. Er staat nog niemand. Zal wel niet zo'n drukke lijn zijn. Nou.....mooi wel. Na ongeveer 7 minuten wachten komt de bus. We nemen plaats en zien dan dat er een behoorlijke rij achter ons stond en er komen alleen maar meer mensen bij. De bus is propvol. We moeten ongeveer 20 minuten in de bus zitten. We worden gedropt bij onze halte en vanaf daar moeten we nog 5 minuten lopen. Job en ik spotten onderweg een tentje waar we kunnen eten. Het is vlakbij het hostel. In het hostel aangekomen is er niemand bij de receptie. Er staat dat er pas om 16 uur iemand is en het is nu 14 uur. We besluiten dat Lotte en Job bij de tassen bljven en dat Ries en ik een rondje lopen. Na een uur wisselen we. Ries en ik halen eerst even koffie voor Lotte en Job en gaan dan aan de wandel. We besluiten ook iets te gaan drinken. We gaan zitten bij een zaakje vlakbij een bushalte. We kijken of het zaakje wifi heeft. Het zaakje niet maar de bushalte wel. We loggen in en krijgen al snel de vraag van Lotte waar we zijn want de tassen zijn door het schoonmaakpersoneel ergens neer gezet zodat ook zij de straat op kunnen. We sturen onze locatie en niet veel later zijn we herenigd (haha). We slenteren met z'n vieren door de stad en iets voor 16 uur zijn we weer terug in het hostel. De receptionist arriveert ook net en moet zijn balie even gebruikklaar maken. Daarna checken we in en gaan naar boven. De kamer is redelijk ruim en we zijn van alle gemakken voorzien. Zo is er een koelkast, magnetron, kookplaat (met kookgerei), een (zit) bad en......een wasmachine!!! We gaan meteen was sorteren en zetten er eentje aan. Ik besluit om even in bad te gaan zitten. Ondertussen bekijk ik het kastje wat aan de muur hangt bij het bad. Het lijkt wel een radio of tv. Ik druk het aan en het blijkt een tv'tje te zijn. Eerst zie ik een soort van soap. Ik klik verder en kom op sumoworstelen en dat laat ik maar aan staan. Hoe leuk is het om in Kyoto en in bad te zitten en naar sumoworstelen te kijken😀.
Ries en Lotte zijn ondertussen bezig om te kijken naar de reisplanning in Nikko zijn we een dag korter geweest dus we hebben een dag "over". Lotte stelt voor om dan een nacht in de buurt van Mount Fuji door te brengen. Maar de verblijven zijn duur en er is weinig beschikbaar. Ondertussen ben ik uit bad en ga me er mee bemoeien. Ik vind het niet nodig om speciaal een nacht daarheen te gaan. Vanuit Tokyo kun je makkelijk een dagtrip maken naar Mount Fuji en aangezien we de 25e al terug moeten zijn in Tokyo (omdat dat de laatste dag is van de railpass) en we pas de 29e weg gaan, hebben we genoeg tijd om daar heen te gaan. We kunnen beter een nacht langer in Osaka of Hiroshima blijven. We besluiten bij beiden 3 nachten te blijven. Terwijl Lotte zoekt in welke wijken we het beste kunnen zitten, gaat Ries op zoek naar hostels. We merken dat het in deze stad al veel drukker is met toeristen dan in Tokyo, Nikko en Kanazawa en om te voorkomen dat we geen plek hebben (met 4 personen een slaaplaats vinden is toch lastiger dan met z'n tweeën) of de hoofdprijs moeten betalen, willen we alles geboekt hebben. Ook de laatste nachten in Tokyo leggen we vast. Bij hetzelfde hostel als in het begin. Uiteindelijk is het ruim over zes uur en hebben we best honger. We besluiten te gaan eten bij het restaurantje dat Job en ik gespot hadden. Straatje uit, 10 meter naar rechts en we zijn er. Ik vergeet mijn telefoon en ga nog even terug. Ries neemt niets mee. We zijn toch zo weer terug. Als ik beneden ben kom ik er achter dat ik mijn bril nog vergeten ben. Nou ja....zonder bril kan ik ook wel eten. We zijn toch zo weer terug. Maar dat liep anders......
We komen aan in het restaurantje. Krijgen de kaart en bestellen. Terwijl we wachten op het eten vraagt Ries aan de mevrouw wat massi massi mas betekent. Dit hoorden we namelijk de hele tijd als we de lift in stapten in ons vorig hostel. Het klonk grappig maar we hadden geen idee. Ook de mevrouw vindt het grappig. Ze heeft namelijk geen idee en vraagt aan een andere vrouw die daar zit te eten. Ze heeft geen idee en beiden moeten ze lachen. Dan draait de jongen die achter ons zit om en gaat uitleg geven in best goed engels. Massi massi heeft hij geen idee van. Hij vraagt of we voor het festival komen. Festival? Geen idee. Hij is verbaasd dat we het niet weten. Het is het grootste festival van Japan. En het is vandaag de laatste dag. Boffen wij even. Hij legt uit waar het is, het is echt vlakbij. Hij stelt voor om met ons mee te lopen er naar toe te maar hij moet even op zijn oma wachten. Prima. Ondertussen krijgen wij ons eten. Enorm veel en enorm lekker. Ondertussen kletsen we wat verder met hem. Hij vraagt waar we vandaan komen. Ah Nederland daar mag je gewoon wiet roken op straat. Oei....we staan er weer goed op. Nederland bekent om de wiet, niet meer om de kaas, klompen of molens. Hij vertelt dat dat hier absoluut niet mag. Hier is het veel strenger, traditioneler zegt hij. Ja dat hadden we al door en dat vinden wij juist weer fijner (voor even). Als we klaar zijn vertrekken we naar het festival. Zijn oma ontmoet hij daar. Na hooguit 10 minuten lopen staan we aan het begin van de straat van het festival. Daar is toevallig ook een shrine (soort tempel) daar wachten we op oma. Ondertussen neemt hij een foto van ons bij de shrine en wij vragen hem van alles over Japan. Oma is gearriveerd en nee, het was geen oud dametje, ze zag er nog goed uit. Achteraf bleek ze nog maar 65 te zijn en net met pensioen. We lopen de straat in en stuitte op de eerste muziek. Traditioneel getrommel. Na even te hebben gekeken lopen we door. Hoe verder de straat in, hoe drukker het wordt. Maar geen muziek te bekenen. Een festival betekent hier heen en weer paraderen en elkaar ontmoeten. Er staan in de ongeveer 10 km die we lopen, wel 3 soort van grote carnavals wagens waarop mannen zitten (vrouwen mogen er niet in begrijpen we van oma die dit met gebaren aan ons duidelijk maakt want ze spreekt maar een paar woorden engels). De mannen maken muziek met trommels en fluiten en roepen er af en toe wat bij. Ook alle winkels in de straten zijn open en het is een gegil van verkopers. Ook kun je tijdens het festival bier op straat kopen en is er ook streetfood dat je op straat mag opeten. Maar alleen daar en alleen tijdens het festival. Zo slenteren we 5 km heen en weer 5 km terug. Ondertussen lekker babbelend met de jongen en met gebaren met oma. Wij trakteren 1x op bier en oma 1x, de drank van het festival. De jongen koopt onderweg voor Job een appel met zoet, rood glazuur er om heen. Dit wordt veel gegeten tijdens het festival. Ook koopt de jongen voor zichzelf een soort van thee met balletjes er in. Lotte had hier al over gelezen en dit wilde ze al een keertje proberen, nu mag ze proeven van de jongen. Ook Job en Ries proeven, maar allemaal vinden ze het niet lekker. Oma geniet. Ze vindt het zo leuk en gezellig. Ze is zo blij. Zo blij dat ze zelfs een cadeautje voor ons koopt. We krijgen van haar allemaal een mooi paar eetstokjes. Als we vragen waarom ze zo blij is legt ze uit dat ze anders maar alleen thuis had gezeten de hele avond en ze is blij ons te ontmoeten. Ze wil ons ook bij haar thuis uitnodigen maar haar kleinzoon zegt dat dat niet zo handig is omdat ze geen engels spreekt en wij geen japans. Ja, ja dat snapt ze wel. Maar ze vindt het leuk. Aan het einde van de avond nemen we afscheid, nadat we uiteraard een foto van ons zessen hebben laten maken. We beloven de jongen dat we morgen koffie bij hem komen drinken in de zaak waar hij werkt. Een koffieshop. Niet zoals in Nederland maar eentje waar je koffie en thee kunt krijgen en geen wiet. We nodigen hem ook uit om, als hij ooit naar Nederland komt, dan bij ons te verblijven. Kost en inwoning gratis. Kunnen we hem Amsterdam laten zien en onze koffieshops. Hij zegt wie weet. We zeggen nog dat we blij zijn hem te hebben ontmoet. Hij zegt dat hij het ook niet had verwacht en vraagt waarom we eigenlijk daar gingen eten. Is meestal voor locals. We zeggen dat we het eten gewoon lekker vinden. Dat snapt hij. Na een uitgebreide zwaaisessie met oma lopen we richting het hostel. Het was een bijzondere avond met een bijzondere ontmoeting.
Ik geniet van de verslagen en foto's,liefs.
BeantwoordenVerwijderen