De torii

Vandaag vroeg op pad om nog voor de drukte bij Fushimi inari Taisha te zijn. De tempel met de 40000 torii. Oftewel een soort van oranje poorten. Rond 8 uur vertrekken we en we gaan met de trein/metro er naar toe. Daar aangekomen is het nog redelijk rustig. We besluiten eerst een deel van het 4 km lange pad af te leggen, later bekijken we wel de tempel. We hebben echt geluk dat we vroeg zijn. We kunnen nog foto's maken zonder dat er andere toeristen op staan. We klimmen en klimmen en blijven maar tussen de torii lopen. Een torii is een soort offer dat gedaan is door een familie. Er lijkt geen einde aan het pad te komen en het is erg warm en vochtig. Het zweet gutst van onze lijven af. Op een gegeven moment is Lotte er klaar mee. Ik blijf bij Lotte terwijl de mannen verder naar boven klimmen. Het pad blijkt nog veel langer dan gedacht want het duurt enorm lang voordat de mannen weer terug komen. We dalen weer af richting de tempel. Daar is net een soort ceremonie bezig. Het is verboden om foto's te nemen, dus ik ga filmen. Nee hoor grapje, er staat een streng kijkende bewaker in de gaten te houden of niemand foto's neemt. De ceremonie is voor een familie die aan de rechterkant van het "podium" zit. Als de ceremonie afgelopen is, kijken we nog even rond en gaan dan weer richting de trein. Drommen mensen komen richting de tempel gelopen en alle eetstalletjes zijn nu bemand en druk bezig om het zo lekker mogelijk te laten ruiken. We nemen nu een ander treintje die ons naar Kyoto station brengt. Vanuit daar gaan we naar het bamboe bos. Helaas is het daar een stuk drukker en ik vind het tegenvallen. De bamboe is wel enorm hoog maar niet mooi groen van kleur. Het is vaal/grijzig. We lopen een stuk door het bos en gaan dan weer terug. We zijn er klaar mee en drijfnat van het zweet. Met het treintje staan we zo weer op Kyoto station. We gaan eerst plaatsen reserveren voor de trein van morgen naar Osaka. Terwijl Lotte en ik in de rij staan voor de automaat, gaan de mannen een plekje zoeken op een terras. Een terras in de stationshal. Als Lotte en ik aan de beurt zijn toetsen we in wat we volgens ons moeten intoetsen. We klikken zitplaatsen aan confirmen en zien dan dat we meer dan 1000 yen moeten betalen. Oke, toch verkeerd geklikt. Opnieuw. En weer krijgen we te zien dat we 1000 yen moeten betalen. We proberen wat anders. Maar dat lukt ook niet. Dan maar naar een kantoortje. Pfff....wat een drukte daar. Als we willen aansluiten vraagt een beambte wat we komen doen. We zeggen dat we stoelen willen reserveren. Ze schrijft wat op een papiertje, noteert de tijd en aantal personen. We krijgen het papiertje en mogen aansluiten. Zij heeft dus al het voorwerk gedaan. Ten eerste gekeken of we daar echt wel moeten zijn en zo zorgt ze er voor dat er niet voor niets een lange rij staat. Ook spreekt zij goed engels en haar collega's aan de loketten minder. Middels het briefje weten zij wat we komen doen. Echt weer zo goed over nagedacht. Maar goed, we zijn er rond lunchtijd en de ene na de andere balie doet zijn rolgordijn naar beneden. Bij de 3 die nog open zijn, staan bij 2 daarvan mensen met "problemen". Het schiet dus niet bepaald op. Uiteindelijk na ongeveer 20 minuten zijn wij aan de beurt. De reservering is zo gemaakt en we gaan richting Ries en Job. Die zijn op een andere afdeling beland omdat het terrasje toch wel erg duur was. We drinken koffie en thee bij een donuttentje, wat ook nog wel erg prijzig is. Maar we zijn echt toe aan wat drinken. Lotte kijkt of er een lush in de buurt is. Ze wil graag een scrub hebben voor haar gezicht. Er moet er eentje vlakbij zitten. Als de thee en koffie op is gaan we op zoek. Eerst op dezelfde verdieping. Maar hier zitten allemaal dure zaken. Lush is voor hier vrij goedkoop (in Nederland vinden wij hem vrij prijzig) dus zal hij niet tussen de dure merken zitten. Ries vraagt bij de informatiedesk waar lush zit. We worden naar de kelder verwezen. B2 oftewel de onderste verdieping. We dalen met de roltrappen af van 2 naar min 2. We komen eerst in het foodgedeelte uit. We hebben allemaal wel trek, maar we besluiten om toch maar naar een 7eleven te gaan. Net buiten het foodgedeelte stuiten we op een franse bakker. Toen we net koffie zaten te drinken zei Lotte dat ze wel erg veel trek had in een knoflookbroodje. Dus we gaan het zaakje binnen. En ja hoor!!! Knoflookbrood!! En nog veel meer lekkers. Wat doen we? Gaan we voor al dit lekkers of gaan we onze lekkere rijsthapjes halen bij de 7eleven? We besluiten toch voor al dit lekkers te gaan en even later gaan we met 2 volle dienbladen naar de tafels. Alles smaakt super lekker. Als we met volle magen het zaakje weer uitlopen ruiken we meteen Lush en inderdaad 10 meter verderop zit Lush. Lotte koopt een scrub en Ries mondtabletten. Daarna zijn we er wel klaar mee en willen terug naar onze homestay. Maar hoe komen we daar? We konden met het treintje/metro of met de bus. We kijken eerst voor de trein, maar we komen er niet echt uit. Ries gaat vragen bij de tourist information. Daar vertellen ze dat we beter met de bus kunnen omdat we met de trein/metro weer moeten overstsppen en niet dichtbij onze homestay uit komen. We gaan op zoek naar de uitgang voor de bussen. We volgen de borden en staan op een gegeven moment buiten. Maar geen bus te bekennen en dit herkennen we ook niet van toen we hier aan kwamen. Een meneer ziet ons zoekend kijken en vraagt waar we naar toe moeten. Ik zeg dat we op zoek zijn naar de bussen. Hij zegt dat we dan aan de andere kant van het station moeten zijn. Hij zegt dat hij nog wel even tijd heeft en dat hij wel met ons mee zal lopen. Onderweg raak ik aan de babbel met hem. Hij vraagt uiteraard waar we vandaan komen en ik vraag of hij hier in Kyoto woont. Hij woont in een plaats naast Kyoto. Hij heeft in Kyoto gewandeld en heeft nu nog wat tijd over voordat zijn trein gaat. Hij is met pensioen en heeft daarom tijd om te wandelen. Hij is geïnteresseerd in kunst en met name schilderijen. Hij vindt het werk van Vermeer en Rembrandt mooi. Ondertussen loodst hij ons door de gangen en voor we het weten staan we aan de voorkant van het station en beseffen we dat we gewoon een rondje gelopen hebben vanaf het koffietentje. We bedanken hem hartelijk en we gaan in de rij staan op de plek waar onze bus vetrekt. Die komt al snel en we hobbelen heerlijk door de stad. Bij "onze" halte stappen we uit. Ook Ries en ik. We hebben besloten om toch maar niet naar de gouden tempel te gaan. Die ligt best een stukje uit de buurt en we zijn een beetje moe. De rest van de middag besteden we met lezen, badderen, muziek luisteren, tv kijken etc. Lotte en Job hebben afgesproken met Riku, de jongen van eergisteren. Ze gaan ergens met hem eten. Ries en ik gaan eten bij het restaurantje waar we hem ontmoet hebben. Op tv in het restaurantje zien we beelden van het pand dat in brand staat hier in Kyoto. Aangestoken door een man. Iets van 20 doden en veel mensen gewond. Ja, ook hier worden mensen het wel eens zat en draaien ze door. Na het eten halen we nog even ontbijt voor morgen en gaan dan terug naar onze homestay. Nog even wegkruipen in mijn boek en dan op tijd slapen. Morgen weer een reisdag. Een treinrit van wel een half uur🤣.
Osaka here we come!!